Valentijnsdag (14 februari)
Het ontstaan van Valentijnsdag
Valentijnsdag zou van oorsprong een vruchtbaarheidsfeest zijn geweest. Sommigen herkenden er een menselijke variant van de paartijd van de vogels in. Volgens het volksgeloof kozen de vogels op 14 februari immers hun wijfje
Anderen brengen de oorsprong van deze feestdag in verband met een oude heidense lenteviering in de Angelsaksische landen.
Wie Valentijn zelf exact is geweest, is niet bekend. Er doen een aantal theorieën over zijn bestaan de ronde.
Lupercalia
Eén van de mogelijke verklaringen gaat terug tot de Romeinse tijd. Valentijnsdag zou voort zijn gekomen uit het feest dat in het Romeinse rijk gehouden werd ter ere van de vruchtbaarheidsgodin Februa of Juno. Dit feest heette Lupercalia en vond plaats op 15 februari. Het ging gepaard met liederlijke taferelen en orgieën.
Monniken en priesters die het Christendom wilden verspreiden, spraken schande van deze heidense taferelen. Zij wilden de Valentijnsfeesten binnen de christelijke leer brengen en verbonden er voortaan de naam van de heilige Valentijn aan.
Trouwlustige priester
Dan was er in de 3e eeuw ook nog een priester die Valentijn heette. Deze priester trouwde in het geheim jonge paren. De Romeinse keizer Claudius was van mening dat ongehuwde mannen betere soldaten waren en kondigde een verbod af op deze huwelijken. Valentijn werd gevangen genomen en rond 14 februari terecht gesteld. In 496 roept paus Gelasius I 14 februari uit tot de dag van de heilige Valentijn.
Valentijn en Veiten
Nòg weer een andere theorie verbind twee heiligen met elkaar: Sint Valentinus en Sint Veit.
Sint Valentinus was bisschop in Terni (Italië) en stond bekend om zijn betrokkenheid bij de armen, ouderen en kwetsbaren in de maatschappij. Hij zocht hen geregeld op en nam altijd een bloemetje mee.
De legende vertelt dat hij bovendien een toegewijd verzorger was van de bloementuin in het klooster waar hij woonde. Van heinde en verre stroomden bewonderaars toe om zijn tuin te bezichtigen. Aan jonge paartjes schonk de bisschop een fraaie bloem als symbool van trouw en genegenheid.
Rond 270 stierf Sint Valentinus de marteldood in Rome. Over het jaartal bestaat enige twijfel, maar over de sterfdag is iedereen het eens: 14 februari, de latere Valentijnsdag. Zijn graf werd druk bezocht, vooral door verloofden die zijn zegen over hun toekomstig huwelijk wilden afsmeken. St.-Valentinus wordt afgebeeld met het zwaard waarmee hij
onthoofd is.
Sint Veit of Veiten
Ook de Romeinse priester Sint Veit stierf de marteldood en wel op 14 februari van het jaar 270. Hij, een Romein, bekeerde zich tot het Christendom. Op die bewuste 14e februari werd Valentijn (ook bekend onder de naam Veit, Veiten of Feiten) gemarteld en onthoofd. Hij zag nog net kans om het dochtertje van de gevangenbewaarder een briefje toe te stoppen. 'Van je Valentijn", stond erop.