Rouw en begrafenis
Duitsland
In het Ertsgebergte zou men liever vasten dan brood bakken terwijl het lijk nog boven aarde stond. Diegene die het tòch aandurfde om brood te bakken liep kans dat hem of haar de tanden uit de mond zouden vallen.
Een eigenaardig gebruik kwam vroeger hier en daar in het Duitse Zwaben voor. Men legde daar honingkoeken en andere lekkernijen in papier gewikkeld op het pasgesloten graf van vader of moeder neer. De kinderen werden daarop naar het graf geleid en ontvingen de koeken. Daarbij werd verteld dat de ouders deze honingkoeken voor hen hadden achtergelaten uit liefde voor hun kinderen.
Ook de geestelijkheid en degenen, die aan de begrafenis hadden deelgenomen kregen geschenken in de vorm van brood. In Duitse streken sprak men van Sechsen wecken, ook wel van Grosse Wecken, Spendewecken of Schwarze Wecken.
Volgens de auteur Nannings is er een mogelijkheid dat de Roermondse spintweggen, een oud Katholiek dodenbroodje, wellicht zijn naam te danken heeft aan deze Duitse voorbeelden.
De naam Schwarze Wecken danken hun naam waarschijnlijk aan het feit dat ze vaak uit een donkere meelsoort (bijvoorbeeld boekweit) werd gebakken.
Bij de Hernhutters sprak men van Schnittkuchen, ook al weer om het gemeenschappelijke van het dodenmaal aan te geven, waarbij het brood in sneden onder de aanwezigen moest worden verdeeld.